Przeczytałem to zdanie i coś się we mnie zmieniło. W umyśle pojawiła się nowa przestrzeń, wibrująca, jasna, świeża. Poczułem radość i nic już nie miało być takie same. „Łatwiej krzyknąć 'hop’, niż skoczyć”. Mówienie i myślenie o działaniu, nie jest tym samym, co działanie! Eureka!
Bardzo wyraźnie zobaczyłem, jak bardzo żyłem dotąd w świecie wyobrażeń. Tworzyłem pesymistyczne scenariusze – porażki, presji, odrzucenia, a wszystko to działo się wyłącznie w mojej głowie. Unikałem kontaktu z rzeczywistością. Wciąż mówiłem i myślałem „hop!”; Hop tu, hop tam, gdzie to ja bym nie skoczył! Ale nie ruszałem z miejsca… Pozostawałem w bezpiecznym świecie swoich fantazji, w którym jedyna krytyka, którą mogłem usłyszeć była moją własną, a konfrontacja, na którą się narażałem to ta z samym sobą. Miałem pełną kontrolę.
Życie w sferze marzeń i fantazji, jest kuszące, bo prostsze, a skakanie bywa niebezpieczne. Gdy skaczesz, możesz wylądować w nowym miejscu, a my boimy się nowego… nieznanego. Łatwiej jest rozmyślać o tym, co „by było gdyby”, łatwiej planować i wiecznie odwlekać, przeżywać historie w swojej wyobraźni. Ale czy czujesz wtedy nurt życia?
Stosujemy różne mechanizmy obronne, żeby unikać kontaktu z rzeczywistością. Prokrastynacja, perfekcjonizm, czarnowidztwo… Gdy tylko mówisz „hop”, być może właśnie jesteś w ich objęciach. Gdy skaczesz, jesteś… naprawdę
Życie w sferze marzeń i fantazji, jest kuszące, bo prostsze, a skakanie bywa niebezpieczne. Gdy skaczesz, możesz wylądować w nowym miejscu, a my boimy się nowego… nieznanego. Łatwiej jest rozmyślać o tym, co „by było gdyby”, łatwiej planować i wiecznie odwlekać, przeżywać historie w swojej wyobraźni. Ale czy czujesz wtedy nurt życia?
Stosujemy różne mechanizmy obronne, żeby unikać kontaktu z rzeczywistością. Prokrastynacja, perfekcjonizm, czarnowidztwo… Gdy tylko mówisz „hop”, być może właśnie jesteś w ich objęciach. Gdy skaczesz, jesteś… naprawdę
